Dit is de tweede opdracht die ik voor “Creatief Schrijven” maakte. Het doel was om een portret te schrijven van een persoon, die veel voor je betekende. Ik koos om mijn mama in beeld te brengen en dit is het resultaat
Ze zit in de zetel. In haar hand houdt ze naald en draad. Rond haar nek hangt een vergrootglas, dat rust op haar borsten. “Fuck”, “Godverdomme”, meermaals vloekt ze wanneer ze de naald in het verkeerde gat steekt. Haar ogen zijn gericht op het borduursel. Haar hand gaat systematisch op en neer. “Shit, diejen draad is er weer uitgeschoten, hoe kon ons moemoe da zo rustgevend vinden?”
“Allez, we hebben ons kar weer sociaal neer geplant”, zegt ze luid genoeg zodat de persoon in kwestie even opkijkt. Ze duwt de kar aan de kant en rijdt er langs. “Pakt gij nog effkes een pak rijst?” Ze pakt haar boodschappenbriefje. “Alleen nog groenten, maar da ligt wa verder.” Dan volgt een zucht, gevolgd door een zacht gelach. Iemand wandelt in het midden van het gangpad aan een zeer trage snelheid. “Ze zouden toch echt rijbewijzen voor karren in de Colruyt moeten invoeren, hè.”
De muziek knalt door de boxen. We hebben zitplaatsen, maar we staan meer dan dat we zitten. Mama zingt luidkeels mee. Springt, danst, gooit haar haren naar achter. Dan kondigt de zanger “A song to say goodbye” aan. Ze gilt van blijdschap. Enkele hoofden draaien om. Ze trekt zich er niets van aan en feest voort op zichzelf.
Ik hoor de auto de oprit oprijden en ga alvast naar beneden de deur opendoen. Ze gooit het portier met een smak dicht en loopt op me af. Tranen stromen van haar gezicht terwijl ze zegt “Ik ben er van af, eindelijk van af”. Ze omhelst me stevig. Ik voel tranen op mijn hoofd vallen. We staan een tijd in de deuropening. Wanneer we elkaar loslaten, stapt ze binnen en doet haar jas uit. Daarna zet ze haar pruik af. “Nooit meer die ijshandschoenen”, zucht ze. Tranen blijven vallen terwijl ze me weer vastpakt en glimlacht. “Daar zijn we weer doorgekomen, op naar het volgende.”
Lisa schrijft 