In maart schreef ik een tekst voor de blog van Think-Pink. Normaal zou ik de 5 km lopen, maar door een stressfactuur ging dit helaas niet door. Lees hier waarom ik koos voor Think-Pink als goede doel.
Dit jaar loop ik de Ladiesrun op de Ten Miles. Elk jaar probeer ik me minstens 1 keer in te zetten voor Think-Pink. Daarom haalde ik mijn loopschoenen nog eens van onder het stof uit. Samen met een vriendin loop ik nu 3 keer per week. Nog iets meer dan een maand en dan is het zover. Dan moet ik 5km kunnen lopen. Tot nu toe gaat de training nog goed, enkel wat last van de knieën, maar wat vitaminen kunnen wonderen doen. Het is toch alweer 2 jaar geleden dat ik nog eens goed gelopen heb. Mijn conditie was onder nul. Door opnieuw te lopen heb ik weer heel wat energie bijgekregen. Het geeft me telkens weer een voldaan gevoel als ik na een halfuur goed lopen terugkeer naar mijn kot. Ik kan dan weer eens trots zijn op mezelf, dat ik toch heb volgehouden hoewel het plots begon te regenen. Ook al ben ik nog te jong om eventueel borstkanker te krijgen, lopen vermindert je kans op borstkanker aanzienlijk. Nog een reden om te gaan lopen dus. Als je door te lopen ook nog eens een goed doel kan steunen, wat houdt je dan nog tegen?
Waarom loop ik voor Think-Pink? Ik werd al op jonge leeftijd geconfronteerd met borstkanker in de familie. Mijn oma ontdekte op mijn 5e verjaardag een knobbeltje in haar borst, vijf jaar later bleek ze genezen te zijn om dan een paar maanden later te horen dat ze uitzaaiingen had. Mama kreeg borstkanker toen ik 13 was. Ondertussen ben ik 19. Mijn oma – voor mij een tweede mama – is ondertussen 4 jaar overleden, maar haar kracht om zo lang tegen de ziekte te kunnen vechten inspireert mij om me in te zetten voor Think-Pink. Ik zeg altijd dat mijn mama en moemoe de twee belangrijkste vrouwen uit mijn leven zijn. Waarom? Ik heb zo veel van hen geleerd. Geen van beiden gaf ooit op, ze bleven altijd vechten. Mijn moemoe heeft veel tegenslag gehad. Die chemo, dan weer die, of toch deze. Haren kwijt, haren terug, haren weer kwijt. Voor zo’n fiere madam als mijn moemoe was dat waarschijnlijk het pijnlijkste. Toch kwam ze steeds met opgeheven hoofd buiten. Zo zijn we op haar laatste Race for the Cure in Antwerpen in 2012 samen over de finishlijn gegaan, zij in haar rolstoel, ik vlak naast haar. Hoe bizar het ook klinkt, die kanker heeft ons waarschijnlijk nog hechter gemaakt. Elke avond na mijn huiswerk wandelde ik naar moemoe om samen Thuis te kijken –en misschien ook wel omdat ze altijd lekker eten in huis had-. Moemoe, mama en ik, eigenlijk zo wat de 3 musketiers. Lachen, huilen, discussiëren, altijd met ons 3.
Door het inzamelen van geld wil ik het onderzoek naar borstkanker steunen, in de hoop dat er een goed alternatief voor chemo komt. Mensen zeggen me vaak dat ze het zo moeilijk zouden vinden om €100 in te zamelen, maar eigenlijk is dat helemaal niet zo. 2 jaar geleden verkocht ik zelfgebakken cupcakes –met roze topping, uiteraard- en zo zamelde ik in 1 keer €300 in. Nu heb ik gewoon een oproep gedaan via facebook en zelfs zo heb ik het gevraagde bedrag overschreden.
Als ik als onwetende 19-jarige al iets geleerd heb van “het leven” is het dat je van elk moment moet genieten. Toen mama klaar was met haar behandelingen, hebben we onmiddellijk een citytrip naar New York geboekt. Gewoon wij 2, vieren dat we deze reis nog samen konden maken. Op geen enkel moment in de periode dat mama ziek was, heb ik er ook maar 1 keer aan gedacht dat ik mama zou kwijt raken. Ik besefte het pas toen we samen zaten te huilen in de zetel toen moemoe overleden was.
En om dit alles, daarom loop ik voor Think-Pink. Om geld in te zamelen, voor mijn gezondheid, om herinneringen aan moemoe te kunnen op halen.
Lisa schrijft 