Throwback Thursday, een alom bekend fenomeen op social media waarmee we nostalgisch terugblikken op oude foto’s en hopen dat onze schattige babyfoto’s ons enkele likes opleveren. Op een donderdag verjaren geeft me dan ook de geweldige gelegenheid om eens “terug te gooien” naar mijn voorbije verjaardagen.
Jarig zijn is toch altijd iets speciaals. Een dag waarop iedereen blij is dat je op de wereld rondloopt. Ook al neem je jezelf elk jaar voor dat dit de meest geweldige verjaardag ooit gaat zijn, toch zijn die dagen meestal hetzelfde: Je staat op. Je realiseert je dat je jarig bent. Iemand zal wel “Happy Birthday” beginnen zingen dat leidt tot een zeer awkward situatie waarbij je niet weet of je nu mee moet zingen, moet lachen of waar je je handen moet leggen – want wie weet ooit wat je doet op dat moment? Dan komen de fijne cadeautjes, waarvan je absolúút geen idee had dat je die ging krijgen – ook al vraagt iedereen je al weken wat je graag zou hebben, waarop jij telkens weer antwoordt dat je geen idee hebt en dat hun vriendschap genoeg is. Doorheen de dag zal iedereen wel eens vragen: “En, hoe voelt dat nu? Zo’n jaartje ouder?” Ja, goh, hetzelfde als vorig jaar. ’s Avonds mag jij dan kiezen wat je gaat eten, wat waarschijnlijk uitdraait op een restaurant waar je telkens weer hetzelfde kiest. Gelukkig heb je de volgende dag weer een normale dag waarop je kan bekomen van al die aandacht van de dag voordien.
Als klein kind was jarig zijn waarschijnlijk nog vager dan nu. Plots kreeg je een kroon op je hoofd geduwd en zetten ze een taart met kaarsen voor je neus. Je hebt geen idee wat je moet doen met dat geval vol slagroom voor je neus, terwijl iedereen naar je kijkt en je verblindt met flitsen door vijf keer dezelfde foto te nemen. Je ouders gaan van binnen dood van de angst omdat je niet doorhebt dat je die kaarsjes moet uitblazen en niet met je handen naar die mooie, oranje vlammen mag grijpen. Heeft niemand dan door dat die oranje lichtgevende stokken interessanter zijn dan de taart zelf?
In de lagere school was er maar 1 doel: uitgenodigd worden voor het verjaardagsfeestje. Vergeet de Oscars, de verjaardagsfeestjes van Joske of Fien waren de evenementen om naar uit te kijken. Elk jaar was het dan misschien wel hetzelfde zwemfeestje, je moest en zou uitgenodigd worden. Een week voor iemand jarig was, zou je dan een nieuwe beste vriend hebben. Best friends forever. Totdat je Fien niet liet winnen bij verstoppertje – How dare you?! – dan werd je uitnodiging direct teruggetrokken. Als je dan een uitnodiging had kunnen bemachtigen, kwam de volgende stap: een cadeau kopen. Wat was er beter dan een bon van de FUN? Samen met de helft van de anderen genodigden gaf je dan allemaal om beurten je prachtige bon met gepersonaliseerde tekst af. Het beste gedeelte van deze feestjes was het einde, waarbij je nog een zakje met snoep of klein speelgoed meekreeg. Een beloning om sociaal te zijn, waarom hebben we dat nu niet meer?
Vanaf 12 jaar ben je echt wel té volwassen voor zwembadfeestjes, like please. Toch wil je je verjaardag vieren, maar hoe of wat ga je doen? Uiteindelijk ben je zo lang aan het nadenken over wat je zou doen, dat je het gewoon opgeeft en geen feestje meer geeft. Soms heb je dan geluk dat je een paar geweldige vrienden hebt, die je uit je huis lokken om dan een verrassingsfeestje te organiseren. Dat zijn de beste feestjes uit je leven.
Dankzij het geweldige wonder genaamd social media kunnen we nu ook genieten van het leven van Amerikanen, die de traditie van sweet sixteens hebben. Wij moeten dat ook hebben, bedachten we allemaal samen. 16 betekent, jawel, eindelijk legaal bier drinken! Hoera! Uitgezonderd dan het feit dat je bier nog helemaal niet lust, je moet het vieren. Een heel jaar door ga je van feestje naar feestje om daar dan telkens een kriek te bestellen om er echt wel super volwassen uit te zien, like damn. Om ter origineelst feestjes geven, daar hoort een thema bij. Van Hawaii tot Beauty and the nerd, alles passeerde de revue. De slows waren natuurlijk ook nog belangrijk. Het belangrijkste moment was met je crush dansen, medemogelijk gemaakt dankzij je geweldige vriendinnen, die je in zijn armen duwden. Ah, prachtige, spontane momenten.
Oké, nu ben je echt volwassen. 18. Nu ben je verantwoordelijk voor al je stommiteiten. Je mag nu legaal een gevaar op de baan zijn, mee beslissen wie ons land regeert (en onze Vlaamse gemeenschap en onze gemeente,…) en verder studeren. Iedereen wil toch nog eens met elkaar afspreken, want nu we gaan studeren, gaan we elkaar niet meer zien, want er bestaat niets zoals Skype of Facebook om via te communiceren natuurlijk. 18 worden is toch wel vrij speciaal. De hele wereld ligt voor je. Op kot gaan, weggaan van het oude vertrouwde, het zijn allemaal dingen die nu zo normaal aanvoelen, maar toen nog één groot mysterie waren. Je weet niet wat je te wachten staat, wie je van deze gezellige bende nog veel zal zien. 18 worden is een groot avontuur.
2 jaar later word je dan 20. Tram 2, zoals velen het noemen. Om één of andere reden voel je je nu toch wel iets verantwoordelijker dan toen je 18 werd. Je bent geen tiener meer. Nu word je verwacht echt normale en verantwoorde dingen te doen. Help. Als je dan eens nostalgisch terugkijkt naar je afgelopen verjaardag, dan merk je wel dat er enkele dingen veranderd zijn. Op je 20ste verjaardag staan er plots nog maar 2 mensen van die gezellige bende van je 18e. De rest zijn allemaal nieuwe mensen die je de afgelopen twee jaar op de universiteit of via je nieuwe hobby hebt leren kennen. Andere mensen, maar wel nog steeds even gezellig of zelfs gezelliger.
Jarig zijn, het is een vak apart. Buiten het feit dat je steeds dichter bij oud zijn en rimpels hebben komt, moet je ook nog eens de hele dag the social butterfly zijn, lelijke foto’s, die je liever ver weg zou steken, op je tijdlijn zien passeren en jezelf volproppen met taart (oké, dat is niet zo’n opoffering). Maar jarig zijn is ook een reden om nog eens je allerliefste vrienden bij elkaar te roepen om er gezellig samen ene op te drinken.
Lisa schrijft 