Het avontuur is begonnen!

1 oktober was het dan eindelijk zo ver. Mijn grote Erasmusavontuur begon. De dag ervoor zocht ik uit wat ik allemaal mee wou en wat allemaal mee kon, want hoewel ik ervan overtuigd was dat ik vrij kieskeurig was geweest, de auto zat goed vol. De volgende dag stond een rit van 650 km op het menu. Wir fahren los.

Eindelijk aangekomen in Leipzig kwam de stress. Gaat dat hier wel lukken? Zo helemaal alleen, in een andere taal, land? Gelukkig had ik de eerste dag niet zo veel tijd om hier allemaal over na te denken. Van sleutel ophalen tot gordijnen kopen – grootste verrassing van de dag, er waren geen gordijnen op kot, de hele dag zat goed vol. Na een laatste gezellig etentje met mijn ouders stond ik er dan echt alleen voor. Ik moest nog van alles regelen. Mezelf inschrijven aan de universiteit, me aanmelden op het gemeentehuis, een Duitse bankrekening openen – tot nu toe snap ik nog altijd niet waarom dat moest, het was te veel om allemaal op 1 dag te doen. Bovendien was mijn eerste dag alleen een feestdag. Alles was gesloten en er was niet veel te beleven. Wat ga ik nu in godsnaam een hele dag doen in een stad, waar ik niemand ken en alles gesloten is? Gelukkig waren er enkele activiteiten voorzien zoals een campustour en een bezoek aan het Stasi-museum. De campustour was nu niet echt een succes te noemen aangezien de campus toe was omwille van, jawel, de feestdag. Het Stasi-museum was dan weer wel een fijne ervaring. Misschien niet zo zeer het museum, maar wel de mogelijkheid om andere Erasmusstudenten te leren kennen. Voor het bezoek leerde ik al 3 Italianen en 2 Oekraïners kennen en gingen we samen iets kleins eten. Na het museumbezoek gingen we met de hele groep, ongeveer 20 mensen, naar de Vodkaria om iets te drinken. Zwitserland, Venezuela, Cyprus, Italië, Oekraïne, Polen, Italië, elk land was vertegenwoordigd. Met ons brakke Duits maakten we ons allemaal verstaanbaar en vertelden we telkens opnieuw hoe we heetten, wat we studeerden en waarvan we kwamen. Die small talk zou de komende dagen wel vaker voorkomen. Zo ongeveer elke dag, 10 keer.

Ook al zijn er hier zo veel verschillende nationaliteiten, met ongeveer 15 Belgen hier voelde ik me vrij snel thuis. Eventjes met iemand kunnen babbelen in je moedertaal, dat doet af en toe wel deugd als je een hele dag afwisselt tussen Engels, Duits en Frans. Als die landgenoten dan ook nog eens topmensen blijken te zijn, kan het al niet beter. Samen vertalingen zoeken voor geweldige uitspraken zoals “van korstjes krijg je borstjes” zorgt altijd voor enorme hilariteit, zowel bij ons als bij de andere internationale studenten.

“97% van jullie gaan mij tijdens jullie eerste week een mail sturen om te zeggen dat er iets niet klopt met jullie Learning Agreement”, verkondigde Hugo, de Erasmuscoördinator, enkele keren. En of hij gelijk had. 4 van mijn 7 vakken werden niet gegeven dit semester dus moest ik op zoek naar enkele nieuwe. Dan moest ik nog gaan “onderhandelen” met de proffen over het aantal studiepunten en wat ik als examen moest doen. Gelukkig verliep alles vrij vlot en kan ik zelfs een seminarie volgen over Ingeborg Bachmann, waar ik “toevallig” mijn bachelorpaper over schrijf.

De lessen waren nog maar net begonnen dus ik had genoeg tijd om mijn nieuwe stad te ontdekken. Het centrum van Leipzig is vrij klein. Alles is dicht bij elkaar, maar als je verder gaat, is het zo veel groter dan Leuven. Overal vind je parken, monumenten zoals het Völkerschlachtdenkmal of gezellige cafés. Tijdens een prachtig zonnig weekend gingen we op uitstap naar die Sächsische Schweiz en het was prachtig. Bomen in herfstkleuren, een helder blauwe lucht en zon, beter kon het niet. Nu ja, misschien had de begeleider iets minder enthousiast kunnen zijn en aan een iets minder hoge snelheid door het landschap heen kunnen scheuren. Telkens als je nog maar 10 seconden stil stond om even van het prachtige uitzicht te genieten, riep hij in de verte: “Let’s goooooo. It’s not a break. N.O.T. Vamos, vamos!” Like, take a chillpill. Ondanks het geschreeuw genoot ik van een geweldige dag met enkele geweldige mensen.

© Evelyne

Leipzig zelf is ook prachtig. Het gebouw van de universiteit verbaast me telkens weer. Het oude en het nieuwe komen samen. Een stad met een grote geschiedenis, waar zelfs de enige echte Johann Wolfgang Goethe studeerde en waarover hij het volgende zei: “Mein Leipzig lob ich mir! Es ist ein klein Paris und bildet seine Leute.” Je hebt natuurlijk ook lelijke blokken, zoals mijn kot, maar op één of andere manier passen die toch ook weer in het straatbeeld met al de graffiti. Das neue Berlin of gewoon Leipzig, ik ben hier in ieder geval heel erg gelukkig.

Mijn eerste maand hier is voorbij gevlogen. Zo veel nieuwe gezichten – en Facebook-vrienden uiteraard, zo veel nieuwe indrukken, zo veel nieuwe herinneringen die ik probeer vast te leggen met mijn camera in de hand. Ik kijk al uit naar de volgende uitstappen, gezellige kotetentjes en nog meer van dat Duitse bier. De stress is weg, de nieuwsgierigheid heeft het overgenomen.

© Evelyne