Over hashtags en zwarte jurken

Op 21 januari vond de Women’s March 2018 plaats. Met deze mars proberen vrouwen (en mannen) aandacht te trekken op de genderongelijkheid in de wereld. We zitten ondertussen in 2018 en nog steeds krijgen vrouwen niet dezelfde kansen als mannen. De laatste tijd zien we steeds meer vrouwen voor zichzelf en andere slachtoffers opkomen, iets wat ik 100 procent steun.

Elk jaar kiest Time Magazine een person of the year, zo ook vorig jaar. Alleen was het deze keer niet één persoon, maar een groep vrouwen die iets te beweeg hadden gebracht in 2017 rond seksueel misbruik en andere zaken. The Silence Breakers werden ze genoemd. Vrouwen durfden eindelijk te zeggen waar het op staat. Er zijn zo veel personen die misbruik maken van hun macht en denken vrouwen te kunnen onderdrukken, well, not anymore. Het gaat ook niet enkel over het feit dat er nog altijd zo veel vrouwen gebukt gaan onder misbruikers, maar ook om het feit dat vrouwen eindelijk geloofd worden. Eén van de Silence breakers was popzangeres Taylor Swift (oké, guilty pleasure, stiekem (of niet) ben ik een die-hard Swiftie). Zij werd in 2013 door een radiopresentator betast, die daardoor ontslagen werd. Zoals dat dan gaat in Amerika werd Swift voor de rechter gedaagd door de man die haar ongewild betast had. Hij klaagde haar aan voor miljoenen dollars. Zij ging tegen hem in en klaagde hem aan voor 1 symbolische dollar. Hoewel de rechter in haar voordeel pleitte, kreeg ze toch veel backlash. Ze werd voor haar uiterlijk aangevallen (“want ge moet wel iets hebben om te betasten”) en voor haar reputatie die door de media werd gecreëerd (“want die heeft al zo veel mannen verslonden, dan heeft ze het waarschijnlijk uitgelokt”). Dan vragen mensen zich af hoe het komt dat vrouwen zo lang stil blijven. Wat ze ook doen, er zijn altijd mensen die je zullen beoordelen en het mag nu eens stilletjes aan gedaan zijn met victimblaming. “Als je wat meer kleren had aangedaan, hadden ze je niet lastig gevallen.” Het zou niet mogen uitmaken wat of hoeveel ik aanheb. Zo lang ik niet vraag om nageroepen of aangeraakt te worden, doe je dat simpelweg niet. Op een hete zomerdag is het wel compleet normaal voor mannen om zonder T-Shirt te paraderen, maar als een vrouw een topje en een short aandoet, lokt ze aanstootgevend gedrag uit. Euhm, kunnen we dit idee in 2017 laten? Bedankt.

Sinds de hashtag #metoo komen er plots veel, heel veel verhalen over seksueel misbruik door mannen én vrouwen (want sommige “feministen” vergeten soms dat mannen ook slachtoffer kunnen zijn) in een machtigere positie. Soms lijken het er zo veel te zijn, dat het een beetje ongeloofwaardig wordt. Het gevaar is hierbij gewoon dat we het niet weten. Neem nu Woody Allen. Al jarenlang wordt hij door zijn adoptiedochter beschuldigd van ongewenste intimiteiten. Het kwam zelfs tot een rechtszaak, maar door gebrek aan bewijzen werd hij onschuldig bevonden. Vele jaren later blijkt hij dan toch niet zo onschuldig te zijn. Dus voor je gaat beweren dat vrouwen nu aan het overdrijven zijn met die beschuldigingen, denk je misschien beter even twee keer na. Zo lang je er zelf niet bij was, zo lang je zelf geen slachtoffer bent, heb je geen recht tot spreken of iets echt of niet gebeurd is. Het is juist doordat nu plots zo veel bekende en invloedrijke vrouwen en mannen de kracht vinden om over hun soms traumatische gebeurtenissen te spreken, dat ook andere minder bekende mensen durven te getuigen over hun verhalen. Ongetwijfeld zijn er mensen die misbruik maken van de situatie momenteel, maar dat betekent niet, dat we plots elke beschuldiging in twijfel moeten trekken.

Wat me ook opviel in de voorbije maanden, was dat er ook een hele extreme reactie kwam. Enkele “feministen” gaan er vanuit dat alle mannen  beesten zijn. Dat is nu ook een beetje overdreven, nee? Er zijn even goed vrouwen die ver over de grens gaan, dus zijn dan alle vrouwen verschrikkelijke wezens? Mannen kunnen net zo goed feministisch zijn als vrouwen, soms zelfs beter. Het waren niet enkel vrouwen die compleet in het zwart op de rode loper van de Golden Globes stonden. Hoewel ik geloof dat niet naar de uitreiking gaan een nog sterker statement was geweest, vond ik het mooi om te zien hoe al die mensen daar samen achter hetzelfde idee stonden: iedereen gelijk.

Het is ook gewoon spijtig dat er over bijna niets meer gelachen kan worden. Ja, ik ben het er volledig mee eens dat we nu eens mogen afstappen van dat beeld “vrouw-keuken”, maar ik kan soms wel eens lachen als er zo’n “vrouwonvriendelijk” mopje gemaakt wordt. Ik zit bij een jongensscouts, dus het is niet meer dan normaal dat ik soms eens een opmerking hoor, die niet helemaal strookt met de idealen van de 21^ste eeuw. Toch kan ik er hartelijk om lachen als ze mij naar de weg in de keuken vragen, “want ah ja, gij bent een vrouw, dus gij kent de weg wel, hè”. Voor al mijn gevoelige feministische lezers, calm your tits. Ik ben er 100% van overtuigd dat dit stereotype beeld niet oké is, maar het is een mop. Als ze echt zo anti-vrouwen waren, was ik niet zo snel opgenomen in de groep. Want zeg nu zelf, een all boys scouting die toch een meisje (zelfs 2) zo maar in hun groep opnemen, dat vind ik vrij feministisch.

Plots werd deze tekst veel langer dan gedacht. Geen idee waarom, maar ik wou gewoon eens iets neerschrijven. Met de hoop dat er ooit geen feministische bewegingen meer nodig zijn, omdat dan iedereen ongeacht gender, huidskleur, lichaamsbouw of seksualiteit eindelijk geaccepteerd wordt en dezelfde rechten heeft. Want dat is feminisme, nee? Iedereen dezelfde rechten, wie je ook bent.

Advertentie