Wat ze je niet vertellen

2020 is op z’n minst gezegd al een bizar jaar geweest. Winkels sloten, we bleven allemaal in ons kot en bubbels associeerde ik niet langer met een feestelijke drank – de horror. Toch staat 2020 niet enkel en alleen voor kommer en kwel bij mij. Zo was de dag eindelijk daar dat ik op mijn eigen benen ging staan. Mijn eigen meubels uitkiezen, elke dag lekker koken en gewoon doen wat ik zelf wou, de wereld lag aan mijn voeten. Boy, was I wrong.

Wat nu blijkt: Er is een heleboel dat ze je niet vertellen over alleen wonen en volwassen worden en zo. Net zoals elk bedrijf tijdens lockdown #1 beweerde dat ongeveer alles te herontdekken viel, ontdekte ik dat veel zaken toch niet zo vanzelfsprekend zijn als je zou denken. Wat ze je namelijk niet vertellen, is dat:

de IKEA niet meer leuk is als je achteraf ook alles zelf in elkaar moet zetten

Vroeger kon ik niet wachten tot er nog eens een tripje naar IKEA gepland stond. Het leukste gedeelte was uiteraard door de showroom wandelen terwijl je je droomhuis mentaal inrichtte. Dat klonk altijd allemaal heel leuk tot de dag komt dat je alleen naar IKEA moet.

Trage wandelaars, mensen die in het midden – ik zeg het u: MIDDEN – van de gang uren staan te debatteren of ze nu de muntgroene of olijfgroene sierkussens moeten nemen, iemand die voor je neus het laatste kastje (of toch plank van) wegneemt, ah de geneugten van IKEA. Gelukkig ben je dan nog niet aan het leukste deel van de dag gekomen: alles in je auto steken. Na tig keer het hoekbureaublad te hebben omgekeerd in de hoop dat het zo wel op miraculeuze wijze in de auto zou passen, heb ik mezelf uiteindelijk gewonnen gegeven aan IKEA en dan maar een taxidienst voor dat ene tafelblad genomen.

Wanneer je dan eindelijk na 7 tripjes naar een blauw-gele doos al je meubelstukken bij elkaar hebt, begint de dolle pret van het in elkaar steken. Als je er dan achter komt dat je per ongeluk de foute deuren voor je kast hebt meegenomen, maar dan al 6 uur lang aan het verhuizen bent, wordt een mens al eens inventief en besluit je maar om voor een half open kast te gaan. So aesthetic. Kortom, het leven was makkelijker toen je enkel de kast moest kiezen en je ouders die dan in een handomdraai in elkaar staken.

STOF. OVERAL. VIND. JE. STOF.

Terwijl ik vroeger allesbehalve stond te springen om mijn kamer op te ruimen, is er nu niets meer satisfying en wholesome dan je kamer die je net van boven tot beneden hebt gepoetst. Dan komt het ook des te harder aan als je de volgende dag alweer een laagje stof op je kast ziet. Hoe precies weet ik niet, maar stof vermenigvuldigt zich helaas zienderogen. Hoe verstopte moemoe dat toch altijd zo goed dan?

elke avond eten bedenken heel moeilijk is

Voor iemand die echt heel graag eet, is het best gek om te zeggen, maar elke dag bedenken wat te eten is zo wat het vermoeiendste dat er bestaat. Ik zie het ook als de ultieme uitdaging om niet twee dagen na elkaar hetzelfde te eten, want laten we eerlijk zijn: Als het kon, maakte ik elke dag pasta. Dus bij deze een oprechte sorry aan mijn mama en papa omdat ik nooit meewerkte bij het bedenken van eten.

je echt aan heel veel administratie moet denken

Maar echt aan heel veel.

je afleveringen opnieuw moet bekijken omdat je in slaap viel voor de TV

Het probleem is niet zo zeer het in slaap vallen voor de TV, want ik doe stiekem niet liever. Het is vooral dat nu niemand je wakker maakt om te zeggen dat je beter in je bed zou kruipen. Nee, omdat je die laatste aflevering moet en zult zien terwijl je al knikkebollend de vorige uitkeek, val je 10 minuten later alsnog in slaap en word je uiteindelijk 6 minuten voor de grote ontknoping wakker. De volgende dag kan je dan proberen uit te zoeken waar je precies in slaap bent gevallen om de aflevering toch nog in z’n geheel mee te krijgen. Hemels.

het doucheputteke de Bermudadriehoek van lange haren is

Net zoals stof vind je haar werkelijk overal. Vooral het afvoerputje van de douche is een geliefkoosde plek voor verloren haarlokken. Je probeert het tevergeefs te negeren, maar wanneer je voor jezelf een voetbad hebt gecreëerd, zit er niets anders meer op dan in volle overgave de doorstroom van je douche terug te garanderen. Ik hoop dat je nu net zo’n afschuw op je gezicht hebt staan als ik, want we weten allemaal hoe vies het is. Geef het maar toe. Het is nie tof.

strijken moeilijker is dan het eruit ziet

Ik wist niet dat ik het kon, maar ik denk dat ik er telkens in slaag om meer plooien in mijn bloezen te strijken dan ze hadden bij het verlaten van de droogkast. @Mama, help.

Het mag duidelijk zijn: Er zijn een heleboel geheimen die ze je niet vertellen als je uit huis trekt. Toch is het ontdekken van de vele addertjes onder het gras, maar ook de mooie dingen zoals dus effectief helemaal zelf kiezen wat en wanneer je eet (ja, ik eet graag), één van de vele fijne zaken aan het leren alleen wonen. Ik geniet nu des te meer van af en toe nog eens bij mijn ouders thuis te kunnen gaan eten (red. het feit dat je mama dan vraagt wat je wilt eten, lost puntje 3 helaas niet op). Gelukkig kan ik dan tussen de soep en patatten vragen hoe ik dat ene truitje nu best zou wassen.

Och ja, zo lang mama maar een telefoontje weg is, zal ik het wel overleven.

Advertentie