Ik ben geen al te grote voetbalkenner. Je zal mij hoogstens eens de naam van de EK-bal horen roepen, maar laten we dat beroepsmisvorming noemen door anderhalf jaar over voetbalschoenen te hebben geschreven. Toch moet ik sinds kort weer in de rol van coach langs de zijlijn kruipen, want onze wereld werd nog een keer op zijn kop gezet.
Borstkanker is een ziekte die al een paar keer in onze familie de kop kwam opsteken. Tumormerkers, chemo en uitzaaiingen maken al meer dan tien jaar deel uit van mijn woordenboek. Vorig jaar klonken mama en ik nog op haar tien jaar genezing, een prestatie waar ik nog steeds mijn petje voor af doe. She kicked cancer’s ass, een uitspraak die ik maar al te graag herhaal bij mensen.
Toch kroop angst naar boven toen mama me vertelde dat er een vlekje op haar longen zat. “Maar ik ben perfect gezond, hè? Het zal wel niks zijn, hè?”, vroeg ze zelfverzekerd hoewel er een kleine twijfel in haar stem klonk toen ze het mij tussen de soep en de patatten vertelde. Alsof ze wou dat ik haar verzekerde dat het niets was. Hoewel mijn oma me jaren zei dat ik dokter moest worden om haar kanker te kunnen genezen, ben ik nooit dichter bij geneeskunde gekomen dan het lezen van Madame Bovary waarin Charles een mislukte beenamputatie uitvoert op basis van lectuur. Een diagnose kon ik dus niet geven, maar met iets meer charisma dan Charles kon ik haar geruststellen dat het goed kwam, terwijl ik mezelf ook probeerde te overtuigen van mijn woorden.
Weken was het wachten op het uiteindelijke antwoord. Donderdag was die er dan plots. Mama vertelde het me in de auto toen ze mij oppikte aan het station. We wisten allebei al dat er geen goed nieuws kwam, alleen wist zij op dat moment hoe slecht precies. De moed zonk in mijn schoenen bij het horen van het woord uitzaaiingen. Maar hoe durfde ik zo heftig te reageren terwijl de persoon voor mij het allemaal moest ondergaan? Thuis hield ze mij vast terwijl ik snikkend mijn angsten probeerde te uiten. “Ik kan niet zonder jou.” Echt niet.
Dus daarom zet ik de pet van coach weer op en kijk ik van de zijlijn toe hoe ze elke tegengoal incasseert en er op haar beurt weer keihard tegen ingaat. Ik juich bij elke overwinning en doe peptalks wanneer het moet. Hoewel ik soms het gevoel heb dat ik langs de zijlijn alleen sta te roepen en niemand mij hoort, en de aanvaller een punt maakt, besef ik dat ik een leger aan vrienden en familie achter mij heb die net zo luid meeroepen. En zo staat mama weer een punt voor op de kanker.
Lisa schrijft 